Ta strona wymaga Adobe Flash Player i przeglšdarki z włšczonš obsługš JavaScript.

Wirtualne wycieczki

Besiekiery - Ruiny zamku Besiekiery

Z zamkiem związana jest stara legenda o Białej Damie, która choć na stałe zamieszkuje w pobliskich Borysławicach Zamkowych, to przed różnymi ważnymi wydarzeniami pojawia się w Besiekierach. Można wówczas zaobserwować jej cień w pustym oczodole okiennym wieży bramnej, skąd spływa w dół i wędruje wzdłuż resztek murów zamkowych niknąc nagle tak, jak się pojawiła. Przypuszcza się, że Białą Damą jest duchem córki Szczawińskich, która nie chciała wyjść za mąż za wybranego przez rodziców kandydata, gdyż serce swe oddała innemu. Za karę przewieziono ją do zamku w Borysławicach Zamkowych i uwięziono w wieży bramnej. Próba ucieczki przez okno za pomocą sznura zakończyła się dla panny tragicznie i odtąd jej zjawa snuje się w oczekiwaniu na swego wybawcę.

Z nazwą warowni wiąże się z kolei legenda o rycerzu, który założył się z diabłem Borutą z pobliskiej Łęczycy, że zbuduje od podstaw zamek, nie korzystając przy tym z siekiery. Tak też zrobił, nie wiedział jednak, że jeden z robotników pracujących dla niego nazywa się Siekierka. Rycerz więc zakład przegrał i stracił duszę oraz zamek, który nazwano następnie Besiekierami. W rzeczywistości istnieje hipoteza, iż nazwa Besiekiery wywodzi się od słowa nordyckiego Besekr, oznaczającego człowieka w skórze, niedźwiedzia. Sugeruje ona, że we wczesnym średniowieczu stacjonowali tu Wikingowie (w nieodległym Lutomiersku odkryto masowy grób wojowników skandynawskich).

Źródło zamkipolskie.com

Zamek w Besiekierach zbudował prawdopodobnie na przełomie XV i XVI stulecia jeden ze stolników brzeskich Mikołaj Sokołowski z Wrzącej, lub Wojciech Sokołowski. Mylny jest natomiast powszechny pogląd, że warownia powstała z inicjatywy wojewody łęczyckiego, Mikołaja z Warzymowa Sokołowskiego, ponieważ ów człowiek nie sprawował w tym czasie tego stanowiska, a wieś znajdowała się wtedy w rękach rodziny Pomianów- Sokołowskich, której właśnie członkowie wymienieni są powyżej.

W roku 1597 Krzysztof Sokołowski (potomek fundatorów) sprzedał zamek bratankowi słynnego Stefana, kardynałowi i biskupowi warmińskiemu Andrzejowi Batoremu. Później obiekt zamieszkiwała Zofia Batorówna i Jerzy Rakoczy. W połowie XVII wieku zamek przejął kasztelan i wojewoda brzesko-kujawski Jan Szymon Szczawiński herbu Prawdzic, który rozbudował warownię. W późniejszych latach los nie oszczędzał zamku, zniszczyły go wojny, ubóstwo społeczeństwa w tym jego właścicieli, a w roku 1731 strawił go pożar. Jego ówcześni mieszkańcy - Gajewscy dokonali niewielkiego remontu i obniżyli dom mieszkalny o jedną kondygnację. Od połowy XIX wieku obniżony, kryty strzechą budynek podupadał w ruinę, pełniąc nadal funkcje gospodarcze, a miejscowa ludność rozbierała go, by wykorzystać jego cegły. W latach 1963 i 1971 obiekt zakonserwowano jako trwałą ruinę.


Zamek mieścił się na sztucznie usypanym kopcu, otoczonym wodą, miał kształt czworoboku o wymiarach: 38x40 metrów. Zbudowany był z cegły, a fundamenty były z kamieni, przy czym pierwotnie ceglane mury sięgały wprost do wody. W skład budowli wchodził mur obwodowy wysadzany przed kurtynę południową i ulokowany na jej osi kwadratowy budynek bramny, oraz dom mieszkalny znajdujący się w kurtynie północnej o szerokości 13 metrów. Posiadał on co najmniej osiem dużych izb mieszkalnych na dwóch, lub trzech poziomach.
W roku 1653 Jan Szczawiński przebudował zamek, przez co budowla straciła gotycki charakter. Poszerzono kopiec ziemny, wzniesiono górną, ośmioboczną nadbudowę budynku bramnego, przekształcono dom mieszkalny a ściany zewnętrzne pokryto tynkiem. W opisie warowni z pierwszej połowy XVIII wieku izby piętra domu określano jako: pokój karmazynowy, pokój marmurowy, sień i izbę wielką. Po obu stronach wieży bramnej wzniesiono budynki pomocnicze, a do wschodniej i zachodniej kurtyny dostawiono piętrowe krużganki arkadowe, zapewniające komunikację między piętrem głównego domu a nowymi budynkami i ulokowaną w wieży bramnej kaplicą. W roku 1650 i 1653 w elewację głównego domu i wieży wmurowano tablice fundacyjne.

Do naszych czasów dotrwał obwód murów, fragmenty domu mieszkalnego do wysokości jednego piętra z widocznym podziałem wewnętrznym, oraz 18-sto metrowy fragment wieży bramnej. Legenda głosi, że zamek połączony jest podziemnym korytarzem z warownią w pobliskich Borysławicach Zamkowych, w obecnym województwie wielkopolskim.

Źródło zamkilodzkie

Ruiny zamku w Besiekierach są zamieszkałe przez rodzinę bocianów.wirtualne wycieczki - Ruiny zamku Besiekiery