Ówczesne władze miasta i jego mieszkańcy, zmierzały do zapewnienia Szczecinowi wysokiej pozycji politycznej, gospodarczej i społecznej i doprowadziło do utworzenia w roku 1946 Szkoły Inżynierskiej. Podstawowym aktem prawnym kreującym Szkołę był dekret z 20 stycznia 1947 r. przewidujący studia trzyletnie. Decyzja wchodziła w życie ze wsteczną datą 1 grudnia 1946 r.
Zajęcia dydaktyczne dla 297 studentów pierwszego roku na trzech wydziałach: Mechanicznym, Elektrycznym i Inżynierii Lądowej rozpoczęły się 15 lutego 1947 r., dlatego też wyjątkowo studia na I roku odbywały się w skróconym cyklu i trwały do września, z miesięczną tylko wakacyjną przerwą. W drugim roku akademickim 1947/1948 odbył się już właściwy nabór na pierwszy rok i uruchomiono drugi rok studiów.
Obecnie Politechnika Szczecińska jest prężnym ośrodkiem naukowo-dydaktycznym składającym się z sześciu wydziałów, trzech instytutów międzywydziałowych oraz czterech jednostek ogólnouczelnianych. Pracuje w niej 733 nauczycieli akademickich, wśród których jest 161 profesorów i doktorów habilitowanych, 377 nauczycieli ze stopniem doktora, 99 asystentów oraz 96 starszych wykładowców, wykładowców i pozostałych nauczycieli. Ponadto zatrudnia ona 60 pracowników biblioteki, 431 pracowników administracyjno-technicznych oraz 230 pracowników obsługi.
W okresie 60-lecia swej działalności Politechnika Szczecińska wypromowała 37 780 absolwentów, w tym 29 352 na studiach dziennych i 8144 na studiach zaocznych oraz 1014 na studiach wieczorowych i eksternistycznych. Wielu z nich pełni lub pełniło najwyższe funkcje w życiu gospodarczym i politycznym kraju: wicepremierów, ministrów, senatorów i posłów na Sejm, przewodniczących samorządów miast i gmin oraz zajmuje lub zajmowało odpowiedzialne stanowiska w najważniejszych przedsiębiorstwach województwa zachodniopomorskiego.
Uczelnia osiągnęła znaczącą pozycję zarówno w środowisku miasta oraz regionu, jak również cieszy się coraz większym poważaniem wśród uczelni technicznych kraju.
