Trzebiechów (niem. Trebschen), wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Trzebiechów. Położona w pradolinie Odry (Kotlina Kargowska) 40 km na wschód od Zielonej Góry. W latach 1975-1998 należała administracyjnie do województwa zielonogórskiego.
Istnieje od co najmniej XIII wieku. Od XV do połowy XVIII wieku własność pochodzącej z Czech rycerskiej rodziny von Troschke. Regularne, barokowe rozplanowanie zabudowy zachowane z XVIII wieku, gdy miejscowość otrzymała prawa miejskie (1707).
Punktem centralnym zabudowy jest główna droga (oś północ-południe), tworząca plac w swej środkowej, poszerzonej części. Na jej południowym krańcu znajduje się klasycystyczny kościół parafialny, na północnym zaś — zespół pałacowo-parkowy. Obecny pałac istnieje w swej renesansowej formie od XIX wieku, gdy wieloletnią przebudowę barokowej siedziby zakończył ówczesny właściciel Trzebiechowa — książę Henryk VII von Reuss. Na północ od pałacu rozciąga się istniejący tu od 1670 roku park krajobrazowy, część południową wieńczy reprezentacyjna brama wjazdowa.
W XVIII wieku Trzebiechów przeżywał okres świetności, opierając swój rozwój na sukiennictwie istniejącym tu od 2. połowy XVII w. (osadnictwo sukienników ze Śląska). Rozwój przemysłu włókienniczego w okolicznych miejscowościach doprowadził jednak do marginalizacji Trzebiechowa, który w 1870 roku utracił prawa miejskie.
Na początku XX wieku zyskał pewną popularność jako miejscowość o charakterze uzdrowiskowym. W roku 1904 z inicjatywy księżnej Marii Aleksandry (żony księcia Henryka VII) powstał tu okazały ośrodek sanatoryjny wraz z parkiem (cały kompleks zajmuje 2,5 ha), przemianowany w 1920 roku na sanatorium przeciwgruźlicze. Po wojnie większość budynków sanatorium utrzymała swe uzdrowiskowe funkcje i zachowuje pierwotną architekturę. Obecnie mieści się tu Dom Pomocy Społecznej.
Na początku XXI wieku o Trzebiechowie zrobiło się głośno, gdy odkryto, iż wystrój i wyposażenie wnętrz w budynkach sanatorium zaprojektował jeden z czołowych twórców secesji - Henry van de Velde. Duża część unikatowego wyposażenia (jedyne w Polsce dzieło artysty) zachowała się w stanie niezmienionym do dnia dzisiejszego i jest udostępniana zwiedzającym.